ای بهترین امام بیا خوب می شوم

آقا قسم به جان شما خوب می شوم

باور کن آخرش به خدا خوب می شوم

این روزها ز دست دل خویش شاکیم

قدری تحملم بنما خوب می شوم

حتی اگر گناه خلایق کشم به دوش

با یک نگاه لطف شما خوب می شوم

من ننگ و عار حضرتتان تا به کی شوم

کی از دعای اهل بکا خوب می شوم

با یک دعای مادر دلسوز و مهربان

ام الائمه النجبا خوب می شوم

جمعی کبوتر حرم فاطمه شدند

من هم شبیه آن شهدا خوب می شوم

من بدترین غلام حقیر ولایتم

ای بهترین امام بیا خوب می شوم

با این همه بدی به ظهور شما قسم

با یک نسیم کرب و بلا خوب می شوم

یا مهدی عج

مثل هر بار برای تو نوشتم:

دل من خون شد ازین غم، تو کجایی؟

و ای کاش که این جمعه بیایی!

دل من تاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره،

مگر این عاشق دلسوخته ارباب ندارد؟

تو کجایی؟ تو کجایی....

و تو انگار به قلبم بنویسی:

که چرا هیچ نگویند

مگر این منجی دلسوز، طرفدار ندارد،

که غریب است و عجیب است

که پس از قرن و هزاره

هنوزم که هنوز است

دو چشمش به ره است

و مگر سیصد و اندی نفر از شیفتگانش، زیاد است، که گویند

به اندازه یک « بدر» علمدار ندارد!

و گویند چرا این همه مشتاق، ولی او سپهش یار ندارد!

****************

و شاید پاسخ امام عصر علیه­ السلام:

تو خودت!

ای مدعی دوستی و مهر شدیدی که به هر شعر جدیدی،

ز هجران و غمم ناله سرایی، تو کجایی؟

تو که یک عمر سرودی «تو کجایی؟»، تو کجایی؟!!

باز گویی که مگر کاستی­ای بُد ز امامت، ز هدایت، ز محبت،

ز غمخوارگی و مهر و عطوفت

تو پنداشته­ای هیچ کسی دل نگران تو نبوده؟

چه کسی قلب تو را سوی خدای تو کشانده؟

چه کسی در پی هر غصه­ی تو اشک چکانده؟

چه کسی دست تو را در پس هر رنج گرفته؟

چه کسی راه به روی تو گشوده؟

چه خطرها به دعایم ز کنار تو گذر کرد؟

چه زمان­ها که تو غافل شدی و یار به قلب تو نظر کرد؟...

و تو با چشم و دل بسته فقط گفتی

تو کجایی؟! و ای کاش بیایی!!

هر زمان خواهش دل با نظر یار یکی بود، تو بودی...

هر زمان بود تفاوت، تو رفتی، تو نماندی

خواهش نفس شده یار و خدایت،

و همین است که تاثیر نبخشند به دعایت،

و به آفاق نبردند صدایت

و غریب است امامت

من که هستم،

تو کجایی؟

تو خودت! کاش بیایی

به خودت کاش بیایی...!

به خودت کاش بیایی...!

این عیدها برای من آقا نمی شود ...

مولایم ما را ببخش که یک عمر چه کودکانه نشستیم و انتظار کشیدیم تا صدای شلیک یک توپ ، نوید آمدن بهار را سردهد. ای صد افسوس که تو بهار بودی ومن بی تو هر فروردینم دی بود و نمی دانستم. صادق (ع) آل محمد(ص) فرموند: که نوروز و اول بهار روزی است که ما توقع فرج حضرت مهدی (عج) را داریم. کودک که بودم پدرم جمعه ها صبح درب خانه را آب و جارو می کرد تا اگر مولا از آن حوالی عبور کند ... و نو روز هر باره این حس را در من زنده می کند. مردمی را می بینم که سراسر شوق و شورند ، خانه تکانی می کنند و لباس های نو برتن...

اما برای چه ؟ برای که ؟

اینان منتظرند تا بهار شود ؟

سالهاست می اندیشم که هنگام بهار مگر چه می شود که اینگونه به هم می ریزیم ، مهربان می شویم، به سراغ هم می رویم و از همه مهمتر منتظر می شویم... انتظار ... سالهاست به لحظات سال تحویل و یک دقیقه ای که قبل از حلول سال نو همه ساکتند و نفس ها را در سینه حبس می کنند می اندیشم! و هر ساله هیچ اتفاقی نمی افتند!!!  کجایی ای ربیع الأنام و نضره الأیام؟   نمی دانم ، شاید از گذشته به ایرانیان اینگونه آموختند تا رزمایش ظهور برگزار کنند ... وصد افسوس که ره گم کردیم و انتظار خورشید را کشیدیم و حال آنکه تو خود خورشید بودی و ما ندانستیم. ای کاش دقایقی تمام نفس ها برای تو حبس می شد و همه با هم زمزمه می کردند دعای عهد و ندبه و فرج را ... و ای کاش هفت سین مان را در جمکران می گستردیم...  و در آن به جای سفره ، "سجاده ای" می انداختیم به گستردگی زمین... و "ستاره ای" از آسمان به زیر می کشیدیم به یاد تو...  و " ساعتی" برای شمار ثانیه هایی که بی تو گذشت  و "سدر" را به یاد سدره المنتهی مصطفی (ص) بر سجاده می ریختیم! و "سیصد و سیزده سرباز" و "سلاحی" به نشان پایدبندی بر سوگندی که با تو بسته ایم تا خونی که در رگهایمان است نذر تو باشد که چه نیکو در عهد آموختیم بسراییم " شاهِراً‌ سَیْفی ، مُجَرِّداً قَناتی، مُلَبِّیاً دَعْوَةَ الدّاعی فِی الْحاضِرِ وَ الْبادی " و با شمیشر آخته ، و نیزه برهنه ، پاسخ ‌گویان به نداى آن خواننده بزرگ در شهر و بادیه ایم. و سین ششم سجاده مان را از خدا می خواهیم تا "سرمه" کشد چشمانمان را به وصال دیدارش... و شنوا سازد شنوایی مان را به نوای انا المهدی...

اَللّـهُمَّ اَرِنیِ الطَّلْعَةَ الرَّشیدَةَ ، وَ الْغُرَّةَ الْحَمیدَةَ وَ اکْحُلْ ناظِری بِنَظْرَة منِّی اِلَیْهِ

و سین هفتم را نیز من بر این سجاده می نشانم " سلام علی آل یاسین".

ماخذ نامه: هرچه خواستم از نوروز بنویسم، خط خوردگی هایم زیاد شد... تا اینکه این متن زیبا را در وبلاگ شخصی آقای رائفی پور مشاهده کردم. گویا از دل من نوشته بود. پس چون دل خواست و پسندید، آوَردَمش...

تبریک نوشت: سال خوبی را برای شما آرزو دارم...

منتظر

از سر کوچه ی یک دسته شقایق امروز
می وزد بوی نسیم
می رسد عطر بهار
***

هم نفس با گنجشک
همره شبنم موسیقی موزون نسیم
از تن کوزه ی مرطوب سحر
از لب سبز دعا
می طراود گل سرخ
***

توسن تیزتک ذکر سحرگاهی من
می برد همره خویش
تا علفزار وصال
دقتر واژه ی دلتنگی را
***

زائر خسته ی چشمان ترم
بر سر راه امید
سالها منتظر است
سالها چشم به ژرفای افق دوخته ام
باد ، در حوض وضو می گیرد
چشمها غسل زیارت کردند
زیر باران سرشک
***

همره باد سحر
سفری باید کرد
تا دیار گل سرخ
تا صریح لب شیرین نگار
***

تشنه ام
تشنه ی کشف و شهود
تشنه ی دیدن لبخند گل سرخ انارم شب و روز
***

من به همراه نسیم
همسفر با گل سرخ
پا به پای صلوات
جمعه را می جویم
***
باد از بیشه ی سرسبز دعا می آید
از گلستان مفاتیح و جنان
منتظر باید ماند
فصل روئیدن گل نزدیک است
می وزد از طرف قبله ی سجاده ی من
نفس صبح بهار
بوی یک باغ امید
عطر یک جمعه ی سبز
فصل گل نزدیک است
لاله از سینه ی دشت
سبزه از دامن کوه
کبک با قهقهه گفت
منتظر باش
که خورشید طلوع می کند از مغرب عشق
***
سنبل از چینه ی باغ
اشک های گل حسن
خنده ی شانه به سر
نغمه قمری مست
می سرایند گل نرگس را
***
باغ پر می شود از نرگس مست
دشت پر می شود از گندم عشق
باز دل وسوسه ی خوردن گندم دارد
امتحان نزدیک است
***
اقتدا می کنم اینک به پدر
که به یک لحظه و یک جا
همه رضوان را
به دو گندم بفروخت
***
راه من لیک جدا می شود از راه پدر
من ز راه دگری خواهم رفت
از گذرگاه جنون
کوره راهی که از آن
همه ی اهل ملامت رفتند
***
از خیابان حضور
از گذرگاه شهود
تا بیابان فنا
از خم کوچه ی رندان غزل خواهم رفت
***
من تفال به غزل خواهم زد
به کتاب غزل پیر خمین
تا قسم یاد کنم یوسف را
که به مکاره ی بازار جنون
جمعه بازار وصال
بهر خال لب دوست
ناخلف باشم اگر من
همه هستی را
به جوئی نفروشم

((یا اباصالح المهدی ادرکنی))

همینم کافی است .....

دل خوشم با غزلی تازه، همینم کافی ست
تو مرا باز رساندی به یقینم. کافی ست!

قانعم، بیشتر از این چه بخواهم از تو
گاه گاهی که کنارت بنشینم کافی ست!

گله ای نیست، من و فاصله ها همزادیم
گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست

آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن!
من همین قدر که گرم است زمینم کافی ست

من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه
برگی از باغچه ی شعر بچینم کافی ست

فکر کردن به تو یعنی غزلی شورانگیز
که همین شوق مرا، خوب ترینم! کافی ست